Mijn leventje was perfect, een liefhebbende vader, idem moeder, een zus en een broer waarmee ik meer overhoop lag dan wat anders, een heleboel “vrienden”. Ja, ik was gelukkig.
Tot op die ene al even perfecte woensdag, samen met Sam ging ik zoals elke woensdag huiswaarts, toen ik afscheid nam van Sam voelde ik me nog steeds gelukkig, Sam was mijn vriendin, mijn vaste vriendin, mijn beste vriendin. Noem het zoals je wilt, we hielden van elkaar, ik hou nog steeds van haar, dat moet ik mezelf niet eens wijsmaken om het te geloven…
Toen ik mijn straat insloeg was ik me nog steeds van geen kwaad bewust. Tot ik de ziekenwagen zag staan. Ietwat ongerust ging ik dichterbij, met in mijn hoofd de gedachte: “het zal wel bij de buren zijn”
Niets was minder waar, ik zag mijn vader op de brancard liggen, de ambulanciers legden net die befaamde witte doek over zijn gezicht, ik begon te rennen. Mijn broer kwam op me af en hield me tegen, maar ik wilde niet tegengehouden worden, ik rukte me los en spurtte naar vader. De ambulancier hield me op zijn beurt tegen en zei me dat het te laat was, vader had een infarct gehad.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten