Slideshow Part III

Ik geloofde het niet, ik snapte het niet, ik schreeuwde tegen de verplegers waarom ze in godsnaam mijn vader niet probeerden te reanimeren. Ik begreep het niet.Vader was al lang dood geweest toen mijn moeder hem vond, wist ik veel. Ik was te laat. Het was mijn schuld zei mijn moeder, mijn bloedeigen moeder beschuldigde me ervan medeplichtig te zijn aan de dood van vader. Ik had maar niet zo lang moeten staan kussen met Sam. Als je me nu zou vragen waar het misging kan ik het je oprecht zeggen; daar, op die moment, op die dag, dáár ging het mis, daar waar mijn moeder me uitschold. Dat was geloof ik het laatste wat ik nog weet van die dag, de rest is een roes. Ik verbergde me op mijn kamer, hoewel ik daar niet echt veel moeite voor moest doen, niemand kwam me halen, niemand nam me vast om te zeggen dat alles goed kwam, ik was zestien en er was niemand.