Slideshow Part IV

Ik belde Sam. Zij had het al gehoord, het nieuws ging rond als een lopend vuurtje, ik vroeg, nee, ik smeekte haar om langs te komen. Ik had haar nodig. Ze had geen tijd zei ze. Nu ik erover nadenk kan het ook zijn dat dit het moment is geweest waar het misging. Enkele verwensingen later was ik één vriendin armer. Het kon me allemaal niets meer schelen. Ik nam een beslissing, dé beslissing eigenlijk, ik nam wat kleren samen, nam alles mee wat een beetje waardevol was en dat ik volgens mezelf tot mijn bezit kon rekenen en ik vertrok, ik kruiste zowat iedereen van mijn familie in de keuken, iedereen zweeg, niemand keek me aan, niemand hield me tegen. Ik nam mijn brommer en ik vertrok met de noorderzon. Alhoewel, een paar blokken verder stopte ik weer. Ik belde aan bij een huis en Seppe deed open, Seppe was een jongen van weinig woorden, twintig jaar ongeveer, waarschijnlijk iets jonger. Als je iets nodig had om je zinnen te verzetten kon je bij hem terecht, dat wist iedereen, zelfs de politie. Toen hij me zag wist hij het meteen. Hij zei niets, vroeg niets, hij gaf me gewoon een joint en ik kon aan de slag, ik zette me in zijn tuintje en pas nadat de joint op was sprak hij voor het eerst, hij zei maar één woord: Hoelang? Ik haalde mijn schouders op. Seppe knikte en glimlachte flauw. Op hem kon ik tenminste rekenen…